Elveda Şiiri - Osman Türkmen

Evlilik, beynimi parçalayan bir molekül
Sistemlerimi alt üst eden bir düşünceydi.
Kendimi ve kişiliğimi sorguluyordum
Sanki, umutsuzluğun elinde gibiydim.

Parasız mutluluğun, olmadığına inanırdım.
Beni binlerce kez yıkan,
Hatta yerden yere vuran,
Parasızlığı anlatmama gerek bile yoktu.

Sevgi denen şey, çok kez tattığım,
Ama, bir türlü anlayamadığım,
Yarı romantizm kokulu,
Ve epeyce yorucu bir zevkti.

Alın yazısı ve kader,
Hayatın tek gerçeğiydi.
Yaşamaksa hasbelkader,
Belki de biraz şanstı.

Ölümü bana hiç sormayın,
O beni ürperten,
Bazen de hoşuma giden,
garip bir duygu.
Tabut, mezar, toprak bir de ceset,
Bir şiir, bir kaset
ve yorgunluk üstü kahvesi.

Hiç bir şey sormayın bana,
Işığa, güneşe, bahara,
vefalı vefasız, tüm dostlara,
ve cevapsız kalan çıplak sorulara,
Haydi durma, elini salla...
Elveda!