Elveda...(2) Şiiri - Sevgi Sezer

Her boyun eğişimin, her peki deyişimin sebebi bir korkuyla doymaya çalıştım sana.
Doyamadım ve asla doyamayacaktım.
Gözlerinin içine içine bakıyordum her halini kalbime kazımıştım da, beynime de kazınsın, silinmesin istiyordum.
Yetmiyordu sana doymaya, ne zaman yetiyordu. Ne aşkım.
Hatırlıyorsun değil mi?
Üzerimde kırmızı birşey vardı beni son gördüğünde. Ve sen 1 kez daha gittin! ! !
Hem de bir başkasına.
Önceleri af edemedim seni, kabul edemedim.
Fakat insanoğlunun ne çok şeye alıştığını göz önüne alırsak normal gelecektir buda.
Alıştım….
Senin bir başkasına ait olmana alıştım.
Yine geldin.
Her canın istediğinde uğradığın hoşuna giden, seni dinlendiren bir istasyon gibiydim hayatında.
Ben sabittim bulunduğum yerde, sen yolcu.
Kaç kez gidip gelmeler yaşadık unuttum ama her seferinde büyük bir özlemle içimdeki her kırığa rağmen kucakladım seni.
Yüzündeki her solgunluk, sesindeki her durgunluk, canımdan can kopartıyordu.
Bir gün gidip bir daha geri gelmeyeceksin diye çok korkuyordum ama her seferinde geliyordun ya,
seni seviyorum unutma diyordun ya, yüreğim kanatlanıyor, çırpınıyordu içimde,
çılgınca nefesimi tutuyordum haykırmamak için ve yutkunup
bende seni çok seviyorum unutma diyordum usulca.
Ne olursa olsun, ne yapmış olursan ol, seni hayatım boyun sevecektim ben.
100 kere gitsen de hiç gelmesen de sevecektim bilecektim ki sen bir yerlerde
mutlu mesut yaşıyorsun, teselli bulacaktım, mazeretler üretecektim neden gelmediğine dair kendi kendime.
Ve eğer gelirsen af edecektim gideceğini bile bile, her seferinde af edecektim
. Ama bir gün bir şeyi fark ettim, her gidişinden sonra yapayalnız kalıyordum.
Kimse uğramıyordu bu ıssız istasyona, geceler zifiri karanlık, gündüzler geçmek bilmeyen bir uzunluk da oluyordu, zaman yavaş da olsa geçiyordu.
Ve bu istasyonun manzarasını beğenen birileri çıkıyordu, yalnızlığımı paylaşan, ayaküstü dikilip zamanını bana harcayan birileri, tam yine yalnız değilim öyle ya da böyle birileri uğruyor dediğim anda.
Aniden çıkıyordun ortaya ve ben senin gelmiş olmanın etkisiyle sarsılırken, yalnızlığımı paylaşan herkesi unutup atıveriyordum bir kenara.