"elveda" Şiiri - Ömer Bozanoğlu

Üşüyorum anne donuyorum
Hiç aydınlık değil buralar
Konuşmak imkansıza dönüyor
Aşılmıyor asla taş duvarlar

Açtığımda gözümü karanlığa
Yalnızlığımda buldum ben özümü
Kapatırken ruhumu aydınlığa
Son bir söz bıraktım adına,ardıma

Kim derdi sığabileceğimi bir tabuta
Kim derdi bitebileceğini derdimin
Gömüleceğini hiç görülmemiş diyarlara
Kanatlanmak ulaşılmamış zamanlarda

Yansa da gönlüm ısıtsa kanımca beni
Kurtarsa efsurdeden kebuterim beni
Alsa da kanatları altına uçursa beni
Kurtarsın donmadan yüreğim hislerimi

Üşüyorum anne donuyorum...