Elveda Şiiri - Burak Güven

Elveda,
Issız gecelerde,
Ve zaman bir türlü geçmez
Ve sanırsın ki güneş hiç doğmayacak,
Öylesine ıssız, öylesine sessiz
Gecelerde,
Bana ve yalnızlığıma kollarını ardına kadar açan
daracık balkon.

Elveda,
Kimsesizliğime yoldaş olan,
Azınlıkla yanıp umudumu yeşerten,
Çoğunlukla sönüp
Beni karanlığa boğan
Boynu bükük sokak lambası.

Elveda,
Heveslendiğimde hayata
Önümde koca karlı dağlar gibi
Amansız dikilen,
Ve her pes edişimde
Her yere düşüşümde,
Beni yüzlerce koluyla göklere çıkaran,
Mağrur ve bir o kadar da asil
Çam ağacı.

Elveda,
Binlerce hayalimi yakıp kül ettiğim
Ve nihayetinde koynuna serdiğim,
Camdan kültablam.

Elveda,
Son nefesi çekip sigaramdan,
Ne iyi ne kötü hiçbir şey hissetmeden,
Başımı göğe kaldırıp,
Saatlerce düşünürken,
Bazen yastık olup rahatlatan,
Bazen diken olup uyaran,
Sırtımı dayadığım gerçek dost,
Sarı duvar.

Elveda hepinize,
Elveda yıldızlarla başlayıp,
Ayla demlendiğim
Dostlar meclisine.

Ben vedaları sevmezdim ya,
Hayat işte...