Elveda. Şiiri - Ahmet Kara 4

//lal yangınların vedası bu//

gecenin alevinde aldığım
esmer mavi sancılarımın
vedası boynumda

içimin sessiz çığlıkları
beni çağırıyor kimliksiz şehirlerime
babamın sesini duyuyorum
günlerden sonra

sevgili sevgim ağlıyor
sustalı sancılarımla
yüreğimde cehennem
kefenimi dolamış boynumda

kaç defadır prangaları mı kırdım
kaçamadım gönül çelenden
kanatsız kuş sürülerine daldım

kar taneleri ile düşüyordum
ölümü sever gibi seviyorum seni derken
hançer yarası da aldım ta derinden

kayıp özgürlüğüm de
güneşin çocuklarını hatırladım
mor bir yalnızlıkta iki tatlı kelamı ve
kayıp özgürlüğümüzü konuşamadım

kış çürüğü turuncu mevsimlerde
kum yığını torbalarda dövüldüm
dilsiz şafaklar konuştu ben konuşamadım
alaca karanlık şafaklarda
esmer adamlar gibi sustum

acıların ruhu o kadar derindi ki
koyu siyah tenimi beyaz bile açıyordu
ben yinede susmam gerektiğini bilemiyordum
sus pus olmuş gözlerimin
miyop körlüğünden yada
masum bir çocuk genetiğinden olsa gerek

artık bir veda etmeliydim
hiçlik makamında yaşamak sancısız olmaz

bağışlayın
serçelerin gözyaşı gibi
akan göz yaşlarımı

yağmur kuşları çoktan ıslattı onları
bende kaldım düşüncesiz düşüncelerimle

saçlarında bulut saklayan adam gibi
kör oldum dumanlar içimde
eflatun bir sancı ile

can kırığı
mutluluk dolu bir vedamla
doya doya hıçkırıklarla
umutlarla
yaslı güllerle
yağmuru içime akıtarak
hasreti de unutarak
siyah gözlükleri de takarak
ağlayan duygularımı da yanıma alarak

size,

elveda elveda dostlarım

demek istiyorum..