Elveda...(1) Şiiri - Sevgi Sezer

Seni ilk tanıdığım gün, dört duvar üstüme yıkılıyor ve sanki boğuluyordum.
Ellerini uzattın, sesini uzattın, sanki can simidi gibi, yeni bir nefes gibi ellerine tutunup çıktım o nefessiz yerden.
Ellerin ellerim, nefesin nefesim oldu.
Yani ben sen oldum.
Gözlerimi her açtığımda, her kapadığımda sen vardın.
Karanlık değildi artık geceler, upuzun ve yalnız değildi artık gündüzler.
Bu kez istemiyordum zamanın geçmesini; ama o bana inat akıp gidiyordu deli bir hızla.
Bir zaman geldi: Öyle alışmışken sana öyle benimsemişken seni.
Sen gittin! Hiç sebepsiz…
Aslında sebeplerin vardı inanmak istemediğim.
Yandım, kavruldum da ah edemedim sana.
Sevdiğim mutlu olsun, mutlu olursa bende olurum, dedim.
Her andığımda seni, boğazımda bir yumruk tıkadı nefesimi; ama sabrettim.
Geldin! İnanamadım!
Rüya gibiydi; ama yüreğimin derinliklerinde hep bir korkuyla…