kendini bir mekanda tanımlayabilmek
ne zor bir durum
yaşlandıkça dünya
tanımlar çeşitleniyor,
yetişemiyor insan.
Sanki bir yerinden eskirken
nefes aldığı uzak diyarlardan yeniden yeşermek için kaçıyor kökler
öyle ya
Toprak gevşemeden
Baş göstermez ufuklar.
çocuk muyduk büyüdük mü
baba mı olduk,
anne kucağı mıyız
iş veren mi,
öd veren mi
işçi mi,
diktiren mi
aşık mı
aş azık mı
vatan mı
satan mı
aş mı
taş mı
karışıyor anılar.
M-ate-matik mi
MATEM-atik mi
hesaplar karışık;
kutusuna gidiyor memleket
Mekanda kalan, kemikleri dahil yenmiş şehvetlerin dolusu,
bulaşık.
kendini bir mekanda tanımlayabilmek ne zor durum
arzular çoğaldıkça çeşitlilik tarlasında habire yabani otlar gibi yeşeriyor umutlar,
oysa basit bir soğan yetişecek kadar nefese ancak sahip can.
ve sen
soğanlar dünyasında bir tek soğanın
özünde cücük olacak kadar ancak doğansın.
bu ne biçim tarla sahibi
Bu ne şahin ihanet
demekten kendini alamıyor
insan.
Kayıt Tarihi : 11.3.2014 22:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yok
