Elmas Ustası Şiiri - Emine Sipahi

Kimse bilmez kırgınlığımı,suskunluğumu,
Kimse bilmez gülümseme'lerimin,
Ardına saklanan üzüntülerimi.
Hayata dargınlığımı, hayal kırıklıklarımı.
Belkide...hayatı derin yaşadığım için.
Çook...derinlerde olduğum için.

Oysa ben bir baharda, çiçek açmayı beklerken,
Toprağa gömüldükçe gömüldüm.
Uzun....yıllardır bekliyorum,
Bekliyorum seni elmas ustası.

Öylesine yalnızım ki, bu karanlık toprak altında.
Bu karanlık ve soğuk gecelerde,
Çok üşüdüm, çok yalnızım.
Belki diyorum, belki bulur beni bi gün elmas ustası.

Penes olmak zordur bu hayatta,
Bir hiç olmak, görmezden gelinmek.
Değerini bilmeyen elması , penes zanneder.
Oysa ustasının eline düşmeyen,
Elmas işlenemez, parlayamaz.

Önce..gülümsemesi çalınır dudaklarından,
Sonra da, gözlerinde ki ışık söner.
Değersiz bir penes gibi atılır bir kenara,toprağa karışır.
Sonra yağmur yağar, çamura battıkça batar.
Gömülür...gider toprağa, derin karanlıklara.

Uzun zaman oldu,
Sanki bin yıldır bulunmayı bekleyen,
Gün yüzü görmek isteyen.
Bul artık beni , bul artık elmas ustası.

Hamdım piştim,
Yandım.. yandım kor oldum.
Sonra... soğudum,
Yüreğim öyle soğudu ki, acımasızlıklardan,
Taşa döndüm, taşa döndüm derinlere gömüldüm.
Bekliyorum, bekliyorum seni elmas ustası.

Yeşeren umutlarımın üzerine basıp çiğnediler.
Kafeste ki, bi kuş gibi uçmayı beklerken,
O kafesin kapısı hiç açılmadı, umutlarımı kaybettim.
Ben parça parça tükenirken, ziyan oldum.
Bul beni , bekliyorum,
Bekliyorum seni Elmas ustası.