Elmacık Kemiklerinin Aldanışı

Sen aynaları değil iki gözüm
Baktığın yönle yüzünü aldattın
O elmacık kemiklerin
Ki yer çekimi ivmesine maruz kalmış
Hatta günün sarkık yerini tutup göğün simli ipiyle
Hep dizginlemek oldu işin

Sen göğü değil iki gözüm
Gün simli demekle
Elmacık kemiklerini aldattın
Bahçede keşmekeş duran o zarurete
Ömrüm dediğin o
Oysa her şey çoktan kurumuş
Bir ağacın kederli dallarıydı

Yırtık esvabından bir parça çaput bağladın
Diline bir dilek kağıtlara otları yolunmuş şiirler

Bu içinin çığ dökümlerini aldatmak gibiydi
Kendi içini kendine susmak da
Sen kışta durmayı değil de iki gözüm
Bir çocuk gülüşü ile söylenmemiş
Her söze kendi içini ağlattın

Cilası çizik almış tahta masana
Bahara durmuş örtüler sermekle
Sen masayı değil
Ömrünün o kanayan acılı suretine
Geçerken şöyle uğramıştım diyen
Neşeyle avuttun

Bir ana dümdüz bakmış olmakla oysa bir an
Değişmezdi göz kapaklarının üzerinde sürmenin
Aynaları ağırlaştıran o çizgisi
Ve asla düzelmezdi ömrünün
O boynu bükük basireti
Sen karadan yeşile döner mi ile iki gözüm

Göz kapaklarını değil de hep acabalarla oyaladığın
Sürmeyi aldattın...