Elma Dersem Çık...

“Elma dersem çık
Armut dersem çıkma...”

Güzellikler çoktu
Çocukluğumun geçtiği
Doğup, büyüdüğüm sokakta
Vişne, kiraz çiçek açardı
Daha meyveye durur durmaz
Mahallenin çocukları dalardı
Erguvanlar sarkardı bahçelerden
Coşkulu gelirdi ilkbaharlar
Renk, renk kokulu gülleri
Hatırlıyorum, iğdeyle harmanlı
Bir başkaydı yaz akşamları
Mısırcı, helvacı, simitçi
Başlardı satıcıların resitali
Unutulur mu allı güllü
Macuncunun manileri
Dondurmacıya uzanan gece gezileri...
Herkes tanışırdı, tutkundu
Bakkal, manav, kasap
Hasılı esnaf ve tüm insanlar...
Birinin bir derdi olsa
Merhem olmak için
Yarışırdı birbirleriyle komşular
Mahalle maçları olurdu
Bir hafta konuşulurdu
Annem babam gençti
Ben çocuktum o zamanlar
Ne günlerdi...

Aslında bunların çoğu yine var
Hatta türlü, türlü icatlar
Fakat kaybolan bir şeyler de var
Ya da yaş ilerledikçe
Altın gibi kıymetleniyor hatıralar...
Mesela hamburger de yoktu
Saklambaç oynardık o zamanlar
Kardeşten öteydi arkadaşlıklar
Fakat hatırlıyorum
O zamanda vardı aramızda
Mızıkçı çocuklar

“Elma dersem çık
Armut dersem çıkma”
İşin yoksa saatlerce ara
“Sen değil miydin?
Ebe ol diye yalvaran
Nereye saklandın
Oyunbozan
Ben ebe
Galiba sen gittin eve
Ama hep böyle yapıyorsun
Perdenin arkasından bakıp
Gülüyorsun...”