Ellidört Yaş Şiiri

Yaş ellidört ömrümün bu son çeyreğindeyim
Geçmiş artık bir rüya anın gerçeğindeyim
Bunca sene adeta göz kırpar gibi geçti
Yarın için bilmem ki neyi bekleyeceğim

Çocuktum düştüğümde kanar acırdı dizim
Şimdi kalbim kanarken çıkmaz sesim dilsizim
Siliniyor camlarda hem ismim hem el izim
Roman gibi film gibi öylece biteceğim

Yüreğimde ağırlık yılların yorgunluğu
Gözlerimde kalmamış yaşamın coşkunluğu
Çökmüş sanki üstüme bir hüsran durgunluğu
Şu yalancı dünyaya veda mı edeceğim

Neler geçti başımdan neler yaşadım neler
Kimi mutlu olduğum kimi ağır çileler
İnsan yalnız doğar ya öyle de yalnız gider
Suskun bir seyyah gibi sessizce göçeceğim

Bir canken bir kaç can yazılmış kaderime
İşte bu yüzden zordur veda etmek kendime
Çöker İstanbul gibi bin hüzün yüreğime
Belki bir akşam üstü elveda diyeceğim

Bir hüzzam şiir oldum yazıldım bulutlara
Çoğu kez hüsran diye çizildim umutlara
Yolum hep uzak düştü muştulara mutlara
Neyleyim ki halim bu budur benim gerçeğim

Ömrümce Yaradan’dan gayrıya baş eğmedim
Kula kulluk etmedim kul hakkına değmedim
Menfaat hırkasını hiç üstüme giymedim
Baba nasihatimdir dik yakalı gömleğim

Susuz çöllerde gezmek hayattan düşen payım
Bir asa ve bir külah molasız yollardayım
Sevgiden muhabbetten başka yok ki kararım
Dostların yüreğinde bir nebze olsa yerim

Ömür dediğim ne ki uyudum uyanmadım
Sofralarda aç kaldım su içtikçe susadım
Bir tiyatro misali ben rolümü oynadım
Bir yıldız olsam nola ben de ki söneceğim

Yüz sene bile olsa yaşamaktan bıkılmaz
İnsan sevdikleriyle bin yıl geçse sıkılmaz
Hasılı kelam hayat gök kubbede bir avaz
Yaş ellidört ömrümün belki son demindeyim..

17.8.2017