Elli yaş Şiiri - Yüksel Şeker

Elli yaşın verdiği yorgunluk,dinginlik ve korkusuzlukla oturuyordum kordon da
Çocuklar çığlık çığlığa oynaşıyorlardı etrafımda
Ağustos ayının sıcağı tütüyordu
Dizlerimde ki sayfalardan kalkıp
Denize yağıyorlardı,
Martılar geçiyordu gökyüzünden
Denize dalıp dalıp
Kimdim ben diye sordum kendi kendime...
İzmir'de doğdum
Mutlu günlerin dışında
Ekmek kavgasının içinde doğdum
Tutsak sabahlar yaşadım
Masmavi özlemlere kandım
Kavak yapraklarında sakız gibi güneşler
Yitik bereketler arkasında
Çırçıplak düşlerle savrulup gitti
Çalınmış çocukluğum
Gezdim
Sevdim
Okudum
Topraktan kaldırıp elimi
Alnıma koydum
Yangın yerlerinde güneşe doğru
Öfkeyle gülen gözler
Yıpranmış yalın eller
Kitaplar çekmiş perdeleri
Kapkara gördüm
Acıydı,sevinçti,korkuydu hınçtı
Kerem'di,Garip'ti Karacoğlan'dı
Yunus'tu,Sinan'dı
MUSTAFA KEMAL ATATÜRKTÜ
Destanlar ve gerçekler arasında
Çalkalanıp durdum
Zorlu dağlar
Zorlu yollar
Yorgun bedenlerde zorlu acılar
Ve bunları yaşayanların
Yüzlerinde gördüm ağrımın aynasını
Göz bebeklerimde yaşadım
İnsan dedim
Barış dedim
Sevgi dedim
Aşk dedim
Ama
Vurun demedim
Kırın dökün demedim
Ne demediysem onu yaptılar
Şimdi kadehimi doldurmuş
Kendimi okuyacağım
Aşk ve acı yanyana
Dokunmasalar da Ağlayacağım....

Yüksel ŞEKER