Elli iki yaşım Şiiri - Duran Saper

Ne zaman başlamıştın sevmeye
Mutlu olmaya ne zaman.
En son ne zaman sildin gözyaşlarını
Ve ne zaman anladın uğraşlarını.
Merhaba demek vardı sana arkadaşım
Suskunluğunun haykırışındaki
Dilsizler gibi…
Neden böyle susuyorsun elli iki yaşım…

Nelerin vardı kaybedecek
Ve kendini böyle bırakıp gidecek
Hangi ağaçlarda dal
Hangi meyvelerde bal oldun
Şimdi kimlerden saklıyorsun adını

Yorgun zamanlara dar gelen sırdaşım.
Yurtsuzluğun koynundaki
Öksüzler gibi
Neden böyle pusuyorsun elli iki yaşım.

Tutabildin mi gökyüzünün mavisini
Toprağın mayasını kattın mı diline.
Ayakların beraber mi ellerinle
Ortak mı gülüşün gözlerinle.
Kundakta uyuyan bebeklerin
Annesini gördüğü gibi telaşım
Sevinçlerin saf mı bedeninde
Melekler gibi
Neden böyle geziyorsun elli iki yaşım.

Unut denir, umut denir mi geçmişe
Yaşam denen bir suyu,
Bardak bardak içmişe
Güneş görmüş, derde bulut sarmışa
Vicdanı, o nurdan kabarmış
Cebi yokluk kadarmışa
Eli kolu budanmışa…
Nasıl olur sana karşı savaşım
Kendine alcılardan umut biçiyor,
Zor bekler gibi.
Neden böyle beziyorsun elli iki yaşım.

Her sabırda kazandığın biri var
Her hatanın öğretecek dili var
Hiç olmazsa kırık dökük deri var
Bir insanın bir insan da yeri var
İçinde kalan sanma ki sen bir canavar
Duran’da kalmaz boşa gider uğraşım.
Yersizler gibi,
Neden böyle gidiyorsun elli iki yaşım..

Duran SAPER -08.10.2018