Elli dokuz Şiiri - Büşra İlhan

Ben şiirleri sevdim, şarkıları...
Kimsenin gitmek istemediği o dar sokakları,
Evlerin bahçelerindeki kedileri
İzbedeki çay bahçesini
Her sabah köşede bekleyen simitçiyi,
Sahaf Nazım abiyi,
Adalı Sevinç teyzeyi,
Ben sevdim.
Gökyüzünün ve denizin mavisini
Kokusunu bir kentin
Ve bir söğüdün gölgesini
İpteki cambazı
Daldaki kirazı
Biraz dağınık olmayı
Ellerim cebimde dolaşmayı
Kendi kendime konuşmayı
Islıkla tınılanmayı
Aramayı, bulmayı
Bazen arayıp da bulunmayanı
Kafadan kırık, dünyadan ayrıkları.
Saat 10'u vurunca sessizleşen taşrayı,
Lambasız sohbetleri,
Közde kestaneyi.
Ben sevdim yemin ederim.
Güzeldi sevgilerim.
Yağmurda ıslanmayı,
Karda adım saymayı,
Güneşi,denizi,rüzgarı...
Rüzgar değince hışırdayan yaprakları,
Sarmayı, dolmayı, zeytinyağlı enginarı...
İzmir'in trenleri,
İstanbul'un vapurlarını.
Sokak müziklerini, müzisyenlerini...
Eminönü'den yükselen hıncahınç insan seslerini
Olduk olmadık yerde,
Olduk olmadık tesadüfleri...
Ben sevdim yemin ederim.
Yalnızlığımı, kalabalığımı...
Denizin kokusunun çayıma karışmasını.
Dün tanıştığım yabancıyla sokakta karşılaşmayı.
Tanımadığım insanlarla selamlaşmayı,
Otobüsteki kadınla ettiğim o kısa konuşmayı,
Ağlamayı, gülmeyi, bağırmayı, susmayı...
Ben sevdim yemin ederim.
Ellerimle göğsüme işledim sevdiklerimi.
Oysa kimsecikler görmedi.
Sonra bir gün kaybolmak istedim.
Şehirlerden, şiirlerden, evlerin bahçelerinden,
Tanıdık yerlerden, insanlardan, seslerden
Yavaş yavaş kaybolmak.
Bütünüyle kaybolmak...
Cebime koyup tüm sevgilerimi
Uzunca bir yola koyulmak...
Oysa ki ben sevmiştim yemin ederim.
Hem ne güzeldi sevmelerim
Ve çağın dışında...