Ellerinle Tutamadığın Düşlerin.

Ben; gidiyorum,
Daha sıcak ülkelere,
Güneşin batmadığı diyarlara,
Yağmurdan sonra toprağın kokusu duyulan
Şiir kokulu bahçelere...
Çiçeklerin sadece saksılarda yetişmediği
Bahçelere,
Siyahın beyazın değil mavinin hüküm sürdüğü ülkelere,
Noktanın virgülün olmadığı cümlelere gidiyorum...
Cümlelerin kelimelerden oluşmadığı hikâyelere.
Kahramanın etrafında şekillenmeyen
Kahramansız romanlara gidiyorum...
Tekerleğin henüz icat edilmediği zamanlara,
Şairlerin ölmediği zamanlara...

Ben; gerçekten gidiyorum,
Öyle bakmayın yüzüme
Dönüş kaygısı duymadan gidiyorum,
Bire iki katmadan
Yükümü tutmadan gidiyorum,
Biliyorum alışkın değilsiniz
Belki anlamsız buluyorsunuz,
Bir dikili taş bırakmadınız,
Yetimin ağzında diş bırakmadınız,
Bu “han-ı iştiha sizin”
Yine sizin olsun,
Ayağınıza dolanan bir yılan gibi...

Ben; ellerimi kirletmeden gidiyorum,
Dağarcığım doluyken
Beyazlığıma susuz olanlara gidiyorum,
Elimden “ab-ı hayat” içeceklere
Ve ellerinden “ab-ı hayat” içeceklerime gidiyorum...

Ben; çorak toprağın suya hasretindeyim
Hayatın köşelerinde değil içindeyim,
Rüzgâra savurduğun saçlarında
Ellerinle tutamadığın düşlerindeyim...

Gitmem bir kaçış değil,
Bir yolculuk gerçeklere,
Son bir adım atsan ulaşacağın
Kendinden kurtulmak için,
Zincirlerinden,
Başkalarına çok gördüğün düşlerinden...