Ellerini yıka Şiiri - Yılmaz Canalan

evden çıktım, söz çarptı yüzüme
her yerde ve her an söz.
kulak verdim sokağa söz,
biteviye söz insanlarda
akşama düğüne gider gibi
süsleniyorlar dudaklar da.
bilmem bu kadar
konuşulur muydu genede
insan yüreği bir matbaa olsa
ve hissedileni metin halinde
muhatabına verse...

durup apartmanlara baktım,
sözden grileşmiş duvarları.
caddeler gri, deniz gri,
gri insan suratları!

iliklerimizi iğneleyen şüpheyle
yaşıyoruz gri bir çağı
izmaritini atıyor yere meczup
çevrecinin teki tepkili:
-kirletme diyor sokakları!

meczup gri gökyüzüne bakıyor
ve sanırım şöyle diyor, sözsüz:
-eğer edilen yalanlardan fazla
kirletiyorsa seni bir izmarit,
kirletiyorsam seni ey dünya,

durma, ellerini yıka.