Ellerin Soylu Neşesi Şiiri - Yahya Oğuz

Özlem çoğaltan bir kabuksa boşluk
Ve nedense gittikçe eksiltiyorsa küremizi
Ellerin efsunludur, göğe uzanalım
Bir yıldız seçelim bağımızı kıskanan
Yeşil dokunuşlu özel bir ad veririz
Sen yanımdayken adımla anılır, bilenir
Hayatın artık yerden dağıldığının kanıtı olur

Mesnetsiz duran bütün işleri bırak
Bilinenler, gereksizlikler, her şey silinir
Nasıl olsa anlamını yüklenir belleğim
Utanan ellerini uzat, ellerimi büyüt
Maddesi kaybolan iki bakış gerekli
En üretken eylem elimdeyken elin
Gözümüzde fer, tenimizde cemre
Hayat dağıtalım fazladan kalan
Yüzünün sadakası öncelikli işimiz
Gülüşelim beraber, mutsuzları özendirelim
Yılan kabuğundan eski yüzleri
Eğreti maskelerinde unutulmuş hüzün
Yürümeye yeminli tohumlar serperiz
Siyahı telaşlı kırmızı aparır en azından

Yaşamın en anlamlı kelimesini bulabiliriz
Mesela kayalara mukabil incir çekirdeği
Daldığımız her söz zamansızlığı uyanmanın
En huzurlu vakit yanımızda sebildir
Çehresi yüksek duvarlarla yılgın
Konakların avlusunda güzde çiçekleniriz
Yüzünde bahardan sıcak renkler
Büyülü sesin en anlamlı hediye
Kasvetin rahminde sevinci çoğaltırız
Sonra mezarları dolaşırız birlikte
Belki sevindirmeyiz ama böyle bir sevinç
En iyi dilekleriydi sönmeden önce

Ellerin neşeli ıslık köküdür bozkıra inat
Gergin dudakların panayır devri ömrün
Tesadüfleri çürüten parmakların gezinir aklımda
İnsanların kapanmaz gediklerinde bekleyişler
Mermer yüzlerde martılar kömürken
Acı ve sevincin teraziye uymadığı ahvalde
Topluluklar olarak kemirdim kelimeleri
İyiye layıktır ışığın aynaları dedim
Eksene yakın dişliler olarak istersen
Hakkıyla paylaşalım ellerinin bereketini
Elbette kurtarırız soylu neşemizi