Ellerin Kırıılsın Samiri Şiiri - Osman Ş ...

Aşkla olan, merhametle korundu;
Anne rahim,
Âlem rahim,
Âlemler rahim…
Münbit ovaların kıymeti bilinsin diye,
Çorak toprakları da yaratan sensin Ya Erhamürrahimîn!...

Küskün çınar yaprağı, dalına küskün.
Ayak sürüyerek gidiyor toprağın rahmine,
gözü arkada...
Kaldırım taşları ürperiyor ölüm kokan gölgesinden,
Dokundukça rüzgâr ona, ben titriyorum!
Bir ses kılıç gibi geceyi bölüyor ortadan!
Ah!...
Annesini kaybetmiş acı yumağı kedicik!
O ses o cüsseden nasıl çıkar?
O kılıç o kına nasıl sığmış ki?
Savruldukça geceyi de beni de paralar!
Daha bunları kaldırmazken yüreğim,
Birde zulmün nârası patlamaz mı ensemde?
Tedirginim, teyakkuzdayım!...

Mesafeler kalkıyor;
Bana geliyor ayaklarından önce yürekleri;
Ellerime eteklerime yapışıyor.
Bütün korkuları duyuyorum,
Bütün acılı yürekler sinemde atıyor.
Kıyıdan uzaklaşan bottaki küçük çocuk,
Merhamet sahilinden uzaklaştığını hissediyor işte;
Korkma dese de annesi korkuyor işte!
Arakanda, nilüferler gibi semaya bakan ceylan gözlü kız,
Ay yıldıza dikmiş gözlerini;
Biliyor merhametin göğsünde açar o çiçek;
Yurdu Türkiye’dir biliyor!
Tutuyor son nefesini, acıyla iç çekerek;
Damarlarımın çekilmesi bundandır işte
Yürek kanatan ne çok şey var ya Rabbi!

Cihanın kalbi, merhamet çağlayanı, adaletin kılıcı, otağı, obası;
Müşfik kanatları şefkatin; mazlumun üstüne yayılan…
Elleri, Kahhar’ın yumruğu sayılan,
Bütün acıları bağrında dindiren,
Mazlumların sığınağı, umutsuzların umudu olan ben;
Ellerim kelepçeliyken bile, siz beni taşlarken bile sizi düşünen ben!
Sessiz kalamam;
Fıtratım gereği, kucağım hep açıktır Ensar iştiyakıyla;
Şimdilerde ve bilhassa,
Doğudan batıya açılmış kollarıyla, yana yana gelen Bilad-ı Şam’a!
Kim kucaklar alev alev yananı?
Anadolu olmak, Mehmetçik büyütmek öyle kolay mı?

Maddenin göz kamaştıran bir karanlığı var,
Aydınlık sanılan…
Maverayı ışıtan nurdan mahrum kalır büyüsüne kapılan;
Asayı görür, Musa’yı görür, denizi görür yarılan!
Gerisini göremez, ötesini göremez;
Denizi yaran merhametin, Rahman ve Rahimini göremez;
Maddeye hamleder mucizeyi!
Gözlerini bağlamış, gönlünü kapatmış olur rahmet sağanaklarına,
Samiri’nin böğüren buzağısı pekiştirir zannını, inadını;
Merhametsiz kalır yüreği,
Merhametsiz kalır çölün eski sürgünleri, yeni sürgünleri;
Firavun iklimi gereği!
Bilen bilir;
Öteleri ışıtan nur, gönülleri ısıtan nur, Nebevi iklimlerin güneşidir!

Endülüs’te vahyin maddeyi aydınlatan huzmesi,
Zerrelere yol bulan huzmesi, vahye döndürmedi Batı’yı;
Onları ışıtan değil, ışıldayan çekti kendine!
Haçın ağır karanlığından, Engizisyon zulmünden kaçayım derken,
Yine göz kamaştıran karanlıklara gömüldü gittiler;
Yine, yeni böğüren tanrılar ürettiler;
Acımasız, kör edici, sağır edici, buharlaştıran, merhamet katili!
Böğüren ve doğuran tanrılar!…

Endüstriyel putların zebunu vampirler bu iklimde türedi.
Beslemek için tanrılarını insanlığı tükettiler;
Mahkûm oldular içlerindeki çöle!
Bir Nuh'un gemisi kaldı insanlığı yaşatan Ağrıdan Egeye,
Mazlumların vird-i zebanı;
Türkiye!… Türkiye!…

Yer mazlum, gök küskün…
Oynak deniz, oynak lastik bot;
Oynar deniz, oynak top;
Kıyıya vurmuş çocuğu boşa çağırır!

Kocaman bir elim şimdilerde;
Barış eli, merhamet eli, adalet eli...
Hangi niyetle uzatsam ısırır tek dişi kalmış canavar;
Parmaklarımdan adalar, koylar oluşur Ege’de!
Ne yapsalar nafile; olmam gerektiği gibi olurum;
Kelimelerin ucu yana yana gelir Boğazıma düğümlenir;
İstanbul olurum!
Çığlıklar yağar alev alev düşer can evime;
Ankara olurum!
İnsanlığın kalbi olurum, vicdanı olurum!
Yesevi’nin çerağı ışıtır gönülleri;
Yunus olurum, Mevlana olurum, Hünkar Hacı Bektaş olurum;
Kucak açarım mazlumlara Hân’ım hey!
Selçuklu, Osmanlı, Türkiye olurum!