Ellerin Hikayesi Şiiri - Vasih Moyan

çeksem ellerimden ellerimi
beş parmak
on parmak
bin parmak
milyon parmak
kıyameti olur ellerimin

adem’den beri bu eller
tufandan beri bu eller
isa’dan
musa’dan
muhammet’ten beri bu eller
çoğaldı parmak parmak
büyüdü mezhep mezhep
öldürdü kardeş kardeş

işte
toprakta
aşta
çatlak dudağında sevgilinin
saçında yavrumun
yorgun düştü savaşta

ateşi bulmasına buldu da tez elden ellerim
-kimseciklere rezil –ü rüsva olmadan
ve geceleri üşümeden
ve düşmanlara yem olmadan yaşarken
ateşi bulmasına buldu da tez elden ellerim
sonra insan etinde söndürmeyi de keşfetti
falakadan önce
-bu can da bizim, bu ten de-

ve sonra dedi ki ellerim
“atomu parçalayacağııız”
“bir güzel çoğalacağııız”
“ ne güzel savaşacağııız”
“ve içine edeceğiiiiz dünyanın”

ellerimden biri tapınaklarda
…“mizm”
…mizm”
…“mizm”
-ibadet – kurban-
duada diğeri ellerimin
biri firavunun cesedini saklarken ,
bulmağa çalışır diğeri
arkeolog orgazmı karbon testi
biri babil'in asma bahçelerinde sabah akşam duvar örerken
akşam sabah duvar yıkar bir diğeri ellerimin,
“medeniyet dediğin,
tek dişi kalmış canavar
-Var...
- Var...

İbrahim’e mancınık hazırlamakla meşgulken ellerimden biri,
diğeri ,
oduna ateş, ateşe odun
tüm dağlar kelli felli kuş uçmaz kervan geçmez
bir yandan su taşır söndürmeğe
ve bir yandan da üfürür de üfürür
-günahı kertenkeleye-

büyüdükçe ve çoğaldıkça ellerim
kirlendikçe ve büyüdükçe ellerim
bir kıtadan bir kıtaya köle taşımakta
satmakta
vurmakta
ve ırzına geçmekte Afrikalı kız kardeşinin
bütün çirkinliğiyle
bir yandan kaldırırken köleliğini
biri hala ortadoğu’da petrol zifiriliğinde
vıvık vıcık
ve alev – alev
ve ölüm- ölüm
“ ve ey ehl-i müslümaaaaan!!!!”
asırlardır sığındığın rahminden
çık ve utan..

Mezopotamya’da
yani Dicle ve Fırat kardeşlerinin
ama uzak ama yakın yerlerden gelip yorgun argın
ve nazlı nazlı
ve sevgi sevgi
ve kardeş kardeş
ve gürül gürül
ve bereketlice çağlayarak
başak başak devşirerek
medeniyetler kurarak ve yıkarak
ve çağları bir güzel atlayarak
kucaklaşarak
ve koklaşarak
buluştukları yere kadarki bölgede,
yani işte o Mezopotamya’da
Halepçe’de yandı ellerimin birisi
bebenin ağzındaki memeydi
hardal hardal kokarak
ve utanmayarak…

biri Nagazaki’de kaldı
biri Hiroşima’da
-ölü çocuklarla-

Arabistan’da, susuz bir çölde,
kör bir kuyu başında
terlemekte ve terini içmekteyken biri ellerimin
Ege’de, Akdeniz’de veyahut
Adalar’da havuz havuz, serin serin
ve içmekte buzlu buzlu
yeni rakı, Johnnie Walker,Cıhıvas Regal
o da yetmez be entel cahil
üstüne bira jilet bir elim,
diğeri Kudüs’te ağlama duvarını sular
sabah akşam timsah gözyaşlarıyla
utanç duvarları dikmekte utanmadan
ve ezmekte kafasını davut’un
ve oymak ister oturup gözünü Muhammed’in

kerpiç, beton, demir,
neşter, doğum, tabut ellerim

ya tutun artık ellerinizle ellerimi
veyahut çekin ellerimden ellerinizi
kopsun artık kıyamet
ve yeniden başlasın devr-i alem döngüsü ellerimde…