Karanlık bastırınca gönül sızım başlar
Yalnızlık çöker evimin her köşesine
Heryer dağınık bir telaş içinde saat
Resmin tam karşımda öylece duruyor
Bana bakıyor gözlerin durmadan
Teselli buluyorum asılı çerçevede
Üstüme üstüme geliyor herşey
Bitkin bu yüreği ben mi taşıyorum
Hayallerime zincir vurulmuş mahkum
Yaşarken aslında yavaşça ölüyorum
Ölümdür bana sensiz bu hayat
Güneş doğsa ne fark eder ki sen olmadıkça
Bu gece ay doğar mı acaba
Yıldızlar neden bu kadar uzaksınız
Başımı koyuyorum yastığa
Sabahı sabah ediyorum
Düşünce aleminde kaybediyorum kendimi
Arıyorum seni deli divane gibi
Çalmadık kapı bırakmıyorum
İşte benim yarim karşımda yine
Görüyorum seni, yaklaşıyorum sana
Tam tutacakken ellerinden
Yeniden eskisi gibi
Gözlerine dalacakken
Alıyorlar seni benden
Engel olamıyorum bu ayrılığa
Belkide gitmek isteyen sendin
Ellerin günahı yok öldüren sendin, sen…
SK -06 Mayıs 2010- 23:00
Soner KeskinKayıt Tarihi : 6.5.2010 23:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gönülden kopup gelen duyguların önüne sel gibi kattığı muhteşem bir şiir olmuş. Kardeşimin kudretli kalemini tebrik eder başarısının devamını dilerim.
Üçüncü tam puanı gönderiyorum.
Her şey sizin ve ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
Sevgi ve saygılarımla.
Dr. İrfan Yılmaz. TEKİRDAĞ.
saygi ve sevgilerimle.
TÜM YORUMLAR (8)