Ellerin fesleğen kokusu Şiiri - Sefa Çelik

Yüreğim
Gidiyorum bu şehirden
Ardımda hiç bir şey bırakmadan ve kapanmayan bir yaranın ağırlığıyla,acısıyla sancısıyla gidiyorum bu şehirden

Geri de boynu bükük kalacak, biliyorum bir çok şeyim
Şiirlerime sahip çıkın dostlarım
Aşk'a düşünce benden sonrakiler belki
açıp okusunlar, ızdırabı ayrılığı acıyı
Siz siz olun sevmeyin öyle alelade şiir seven bir kadını
Elleri fesleğen kokan göğüsleri dağ kekiği.

Ve cennet kokan bakışları aldatmasın sizi
Giderler vallahi giderler
Giderler hiç acımazlar da
Cehennemin tam ortasında bırakıp
Ve bütün kapılarına, çekip demir sürgüleri öylece bırakıp giderler...

Önce bela olurlar inceden
Yüzünüzde tebessüm sebebi
Sararlar göğsünüzde ki o sevgiye aç aşka muhtaç boşluğu
Kim istemez ki insanın insana iyi gelen hoşluğu

Sonra bir bakmışsın selanızı okurlar.
Üstelik daha ölmediginiz hal de
Bunu ben demiyorum
Kendi beyanları ki birebir yasadığımdır
Sonrası tahmin ettiğiniz gibi
yangınlar,yangınlar,yangınlar
Bir köşeye oturup izlerler sonra büyük keyif alarak
küllenip hoyrat bir rüzgarla tozların savruluncaya kadar.

Şimdilik gidiyorum biraz çocukluğuma biraz dağlarıma birazda kanayan yanlarıma...
Çekiliyorum bu yaşam sahnesinden
Verdiğim sözleri tutamamanın bilinciyle
Aklımda fesleğen kokusu ellerin
Ve göğsünde dağ kekiği...
Gözlerin mi
Onlara bakacak tâkatim yok
Sadece güzelliklerin kalsın ben de.

Sefa ÇELİK