Ellerin buz gibi, yüreğin donmuş
Gönlünden gönlüme karlar iniyor.
Yıllar önceki ilk mutluluk sonmuş
Kaderin acısı, ruha siniyor.
Nerde kahkahalar, espriler nerde?
Nasıl da saplandık, kahreden derde!
Hele böyle bir aşk var iken serde
Sevda değil, kara sevda deniyor.
Ruhumda sıkıntı, figür mü, fon mu?
Sayamadım, belâ dokuz mu, on mu?
“Biter mi? ” diyorum, “Yeter mi? Son mu? ”
Çileler üstüne çile biniyor.
Bana ne; istersen, aşkı doku san!
Bellek arşivinde anı dokusan...
Ne zaman yürekten şiir okusan
Serince bir meltem esip, diniyor.
Huzursuzluk sarar, keyif kaçınca
Bazen serzenişle konu açınca
Bazen de mutluluk, neşe saçınca
Yürek soyunuyor, can giyiniyor.
Kayıt Tarihi : 8.2.2007 21:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!