Ellerin. Şiiri - Ufuk Faruk Köseoğlu

Oysa yürürken bu rotası belli olmayan yollarda kedileri sevişini sevmiştim.
Hiç bitmeseydi ya şu yollar.
Çok mu hızlı tüketiyorduk hayatı yoksa zaman mı dayanmıyordu gülüşlerine?
Senin elini tutamasaydım ama elinin yerini bilseydim.
Şimdi kimin elini tutacağını bilmiyorum.
Yürüdüğün yollara kokunu bırakmışsın ama nereye gittiğini bilmiyorum.
Ya eline zulüm edeceğin bir eli tutmaya gidiyorsan.
Gökyüzündeki hüzün bundan mı yoksa?
Ondan mı ağlar bulutlar baharın ortasında.
Çiçekler niye solmuş yürüdüğün bu yollarda.
Kedilerdeki bu mutsuzluk niye?
Onları sevmeyeceğin kadar acele ettiğin biri mi var?
Hani yağmurda ıslanacaktık ya
Gökyüzünün ağlamasını bekliyorduk oysa.
Ya da ben bir hayal için kalbime çiçekler dikmiştim solacağını bilirken.
Ne yol benimdi ne ellerin.
Şimdi gözyaşlarımın belki sebebi içimde senden bir hatıra kalan çiçekler ölmesin diyedir.
Ellerinin değdiği bir tek onlar kaldı hatıra.