Ellerimizle Tohumunu Attık Sevdamızın

Yavaş, yavaş filizlendi, yeşile boyandı dünyamız
Ve nihayet tomurcuk verdi gönül karanfilimiz
Önce iyi arkadaş olduk ikimiz, sonra iki kuzu sarması sevgili
Cesaretle göğüs gerdik tüm zorluklara
Düzlüğe çıktık dere tepe aşarak
Olsun varsındı dizlerimizde yaralar
Ellerimizde nasırlar
Umut doluydu her bir hücremiz
Gönül sazımız elimizde, yoktu çalacak mızrap
Parmaklarımızla vurduk tellerine
Türkülerle besledik sevdamızı

Yüreğimizde büyüttük aşkımızı

En olgun çağımızda
Suya değil yıldızlarla semaya yazdık sabit
Samanyolu kırmızı perdeli evimiz oldu
Gökyüzünün en kadim dostu bizdik
Dolun ay tek şahidimizdi
Can canayken birlikte
Ellerim ellerinde seninken
Başın göğsümde her nefesinde soluklandığım
Yürek atışların bedenimde çalarken en içli türküyü

Gözlerimizle mühürledik

Bastık parmağımızı bozulmamacasına onayladık
Sonsuzdu ya sevdamız
Solsa da günün birinde karanfiller, yeniden açacaktı
Daha bir gür olacaktı yaprakları,rengi daha kızıl
Sevgimizle suladığımız bahçemiz daima var olacaktı
Umudumuz vardı,arzuluyduk

Ama niye ayrıyız şimdi ne oldu da sen orada
Bense burada yalnız tek başına
Nefes almaya çalışır dururuz
Kırıldı gönül sazımız yarım kaldı türkümüz
Ellerimizle diktiğimiz,emekle büyüttüğümüz
Karanfillerin rengini çaldılar
Bize sadece nasırları kaldı,birde sızısı
Ölgün yaprakları tarumar olup saçıldı yeryüzüne
Sicim gibi ağlıyor üstüme
Yürüyorum caddelerde bir başıma
Islanan yüreğim yorgun ve çaresiz
04/12/2003