Ellerimi Didikleyen Şiir

Zemheriyi kavurdum ben

Yazı dondurdum

Açılıp saçılmış baharların
Bütün çiçeklerini yoldum

Sahillerin güneşini yuttum

Çölleri suladım

Kanatsız kuşların hepsi
Benim eserim şimdi

Rotasını bozduğum gemileri
Bir yaprak gibi çevirip durdum girdaplarda

Uçakların yollarında molozlar

Ağaçların gölgesine ne oldu biliyor musun?
Niçin akortsuz o bağlama?

Şairleri şiirsiz bıraktım
Şiirleri de şairsiz

Dağların zirvesine boşuna bakma
Karları benim avuçlarımda
Bulutlar da ayaklarımın altında

Gezegen, Çobanyıldızı, Andromeda, Evren
En uzak ve en yakın galaksi
Fasarya zaten onların hepsi

Nice çay bahçeleri
Pastaneler
Lokaller lokantalar
Gezinti yerleri
Yıldızlı semalardaki aşkların haşmeti
Aşıkların azameti el ele verdi
Sensizliğimi kullanıp
Hakkımdan gelmeyi beceremedi.

Sensizliğimdir en iyi bildiğim benim.
Bu kadeh sensiz nasıl içilir
Bu türkü sensiz nasıl dillenir
Sensiz tenimi nasıl avuturum
Kendimi sensiz nasıl uyuturum diye sordurmazken sana bile
Kara kuru sevimsiz
Boş boğazlı ukala bir tahta masa
Sığınmış gecenin kuytusuna
Didikliyor ellerimi

Yokmuşsun işte
Yokmuşsun yine yanı başımda

Sen kim oluyorsun ey masa
Yoksa yok be
Yok
Sana ne?