Ellerim Üşür Şiiri - Yakub Sancaktutan

Ne şafak saymaya gücüm var nede akşam,
Gündüz sırtımdan güneş vuruyor,
Gece karanlık…
Bir de nöbetlerim oluyor ay ışığında,
Buz kesen bir yalnızlık sarılıyor boynuma.
Ellerim üşüyor.
Sonra silahıma emanet ediyorum alnımı,
Isınsın diye avuçlarımda hayal ediyorum ellerini,
Yüreğim yanıyor, ben üşüyorum.
Resimlerine baktıkça daha kolay savaşıyorum sensizliğimle.
Hele birde sesin yankılanıyor ya kulaklarımda,
Resimlerin üşüyen ellerimde,
Gözlerine bakıyorum bütün hasretinle,
Buz kesen yalnızlık kaçıp gidiyor.

Senin bu gözlerinde ne var bilmiyorum,
Ay ışığını çalmışlar gibi.
Yüreğimde ki fırtınaların sebebi,
İçimdeki denizlerin gel-gitlerisin.
Senin bu gözlerinde ne var sahi?
Sol kaburgamı söküp kaçırır gibi,
Ve gözlerin kalbimin en güzel esaret yeri.