Ellerim öldü Şiiri - Yücel Gürsaç

Ellerim öldü...

ilk başta
tutası kalmadı ellerimin
ayrılık da olsa sonu
veda etmek isterlerdi
dostça..

oysa
tutası çoktu ellerimin
dokunmayı seven ellerim
odunu da yarardı
soyardı da seni boydan boya
anlayamazdın,
ustaca..

toprağa aşıktı ellerim
tırmalardı saçın gibi
vereni bilirdi
verdikçe vereceğini bilirdi
toprak gibi isterdi sevgisini
suyun da esirgemezdi
ışığında...

sana olduğunca
suya da aşıktı ellerim.
onla başlardı sabahı
kavuşuncaya akşam olur
buluşunca yatardı zaten
düşleri inme olur
düşünceleri hayal kalırdı.

gözümün önünde uzandı
bir daha kalkmadı ellerim
uzakları
düğümleyecekti,
daha kanat olacaktı
çırpınacaktı vakit varken
uçmayı tadamadı bile,
uzak ne kadar uzaktı
ancasını bile
kestiremedi..

avuçlarını
toprağa sürtmesinden belliydi aslında
anlatıyorduk ki
birden bire
öylece uzandı kaldı...
aralanan parmakları,
istemez tavırda
çaktırmadan çevreye
dua dedirtmeden kimseye..

öylece...