Ellerim kuruyor...

.

yaban çileğinden bile korkarım
suya inen ceylanlardan
namlusuna uzak çekirdekten

ben koyu renk gölgelerden de korkarım
öğlen üzeri gelip durmuşsa yağmura

tepeme düşer sesler
korkarım göğün yırtılmasından
ışıldar gelir lav

bu şehir beni bozuyor
ellerim tutuşuyor akşama doğru
bir karanlık yel esiyor bazen
bazen küs yağıyor yağmur

bu şehir ölüyor canım
ölürken benim gibi gülüyor
korkuyorum
ellerim sabahları kuruyor
imdat dilerken gökyüzünden
kuşlarda gidiyor

artık ağaçlar rüzgarla kesiliyor
ne zaman asfalt ıslansa
gözlerim dalıp kalıyor
ve biliyor musun canım
devrimleri artık emperyalistler yapıyor

ezip geçmeyin gözlerimi
yeşilliklere sürmeyin ellerimi
kaçarsam başka şehirlere
ya bulursam kendimi
sonra, aramaya ne kalır ki

şa yılı /