Ellerim Koynumda Kaldı Şiiri - Hüdaverdi Öz

Gönül bahçeme seni diktim demiştin
Dört mevsim geldi geçti artık soldum ben.
Yeşertirim diye yeminler etmiştin
Artık gam ile keder ile doldum ben.

Meğer götürüp atmışsın çöle beni
Tutup saçımdan vermişsin yele beni
Oltaya takıp atmışsın göle beni
Hazan vurmuş kuru ağaca döndüm ben.

Bir garip gibi geçtim ben kapınızdan
Gündüzlerim gece oldu nazınızdan
İçmez olaydım ben içtim suyunuzdan
Zehir zemberek sözünüzden doydum ben.

Bir avcı gibi koşturdum hep peşinden
Elin diline düştüm senin yüzünden
Kim abad oldu? Sen olasın zulümden?
Aldım başımı ummanlara daldım ben.

Söz dinletemedim ki deli gönüle
Gönül bahçesini dönderdi kömüre
Çıktım son düzlüğe yaklaştım ölüme
Ellerim koynumda çaresiz kaldım ben.

Geceler bitmez artık gelmez gündüzler
Yolum yokuşlar oldu görmedim düzler
Ruhumu yaktı benim zehirden sözler
Yıllarca ateşsiz dumansız yandım ben.