Ellerim Çürüyor Şiiri - Muhsin Demir

Ne çareler tükettin
Şiirime ekmek banarak da büyüyebilirdin
Doymadın; yüreğime
Ki şiirim yüreğimdir
Yüreğim en ilkel canlıdır, sahiplenilmiş kara parçalarında
Sahiplenilmiş bütün kara parçaları bizimdir
Tel örgüler kanatmakla muktedirdir
Biliyorum sen de çok kanadın
Sınırları koşarak geçer
Sokakları sevdiğimiz renklere boyardık
Korkma sevgilim
Devriyeler de bizi el ele görmek ister
Nöbetteki asker de
Ya hükümetler
Onlar en büyük düşmanımız sevgilim
Sınırları çizenler de
Oraya asker dikenler de onlar
Sokakları boyamamızı istemeyenler de
Seni bir sabah Afrika'da sevmemden korkuyorlar
Nepal'de, Haiti'de, Somali'de...
Seninle bir akşamüstü
Yorgun argın gülüşürek toprağımıza dönmemizi istemiyorlar
Sokakları sabah görmek istediğimiz gibi bırakmamıza şiddetle
Ve yasalarla karşılar
İthal yasalar oturmuyor üstümüze
Muhakkak bir şekilde başkaldırıyoruz
Bir yerden başlıyoruz sevmeğe
Fakat sevgilim, elimi tutmuyorsun
Devriyeler, askerler gün doğmadan uykuya dalıyorlar
Hükümetler zevkten dört köşe
Ne çareler tükettin
Daha düne kadar
Kırmızı başlıklı kızın gafletten kurtulabildiğine inanıyordum
Köşe başları
Kaldırımlar
Sokaklar
Sınır boyları
Hiç de masalsı değil
Kitaplarım da bana ihanet etti
Hep bir şekilde acı duymak
Bir yerlerde takılmış olmanın soyut ifadesidir
Ben nerede takıldığımı bilirim
Ellerim çürüyor