Ellerim Cam Kırığı Şiiri - Memduh Atalay

Ellerim Cam Kırığı

Herkes başını kurtarma peşindeyken ben kalbimin derdindeyim
Kalbim yalnızca kendi sesimle dolu yenilgilerimin son sığınağı
Herkes kederle yaşamamak için böyle devingen böyle vurdumduymaz
Kırık camı ellerimle avuçladım ben beşer mektebinin son çocuğuyum
Bir korku korusu mu kursam durdurmak için insanları bu koşuda
Yalnız beni kim durduracak yerimde miyim diye kim soracak bana
Geçelim bu faslı her fasıl yarım her aşk denize çağırır el ele
Kalbim son durakta biliyorum ellerim cam kırığı
Gelemem

Düşünmek mi düşünülmek mi önemliydi var olmak için
Yanmak mı gerekliydi yakmak mı Kerem olmak için
Ölmek mi yaşatma aşkını kuşanmak mı benim rehberim
Dünya geçtiğim denizler ve izmler sonrası bir gölgelik iki hece
Gölgeden vatana seferdeyim turna hasretini vurmak olur mu
Ötecek bülbül hazır açacak gül bekliyor Hafız'dan beri
Denizlerden esen o ince hava eğlensin saçlarınla
Gelemem

Kuşlar çocuklar derken melekler bir bir
Mezarlıkta oynuyorlar kentin en huzurlu yerinde
Her vitrin bir kuyu her insan bir virüs olurken diğerine
Ben kentli değilim küskün ve hoyratım üstelik
Kelimeleri de taşıyamıyorum aşktan yana aşka dair
Yerimi de yadırgadım nicedir
Öncesi ve sonrası diye tarih yazamam
Kalbimi örtüyorum en kutlu anne sesiyle
Son söz gibi derin son söz gibi azap dolu
Gelemem