Ellerim... Şiiri - Gürsel Çolakoğlu

Yazarken ellerimi çırpıyorsam
Neşeli bir çocuk gibi,
Mutluyum yani…
Ama bazen; gökyüzüne ya da denize bakarken
Bulduğum da oluyor kendimi
Tiksindiklerim, İğrençliklerinin içinde uğraşırken
Hatırlatıyor bana kurtuluşu;
İşte mavi gökyüzü işte mavinin diğeri
Orda diyorsun…
O an ellerim mi?
Kenetlenmişler, bekliyorlar…
Sonra yazarken; bir çift göz geliyor aklıma
Dalıyorum sanki sonsuzluğa gözyaşıyla
O an ellerim gözlerimde…
Sonra yine yazıyorum aklımda çelişkiler
Hadi gör ve seç çelişkileri!
Tarihe akıyorum çelişki,
Bugüne geliyorum çelişki,
Kendime bakıyorum çelişki,
“Yaman dünya be” diyorum…
Ve o an ellerim;
Biri çenemde biri havada…
Ama yazıyorken,
Bir umut doluyorsa yüreğe
Bir çırpıntı oluyor o an o yürekte
Ve ellerim kıpır kıpır, durmuyor
Yazıyorum ümitle, güzel insanlara.
Şükrediyorum…
Suskunluğum da oluyor
Nefretsiz, kinsiz ama
İçime akan görülmeyen bir kor,
İşte yazarken geliyorsa aklıma
Zalimi, sahtekarı, kişiliksiz şerefsizi
O an işte, o benim eller var ya
Kinsiz, nefretsiz ama kızgınca
Yapıyorlar serbest hareketlerini…