Ellerim Şiiri - Cem Salih Ün

Adına yaşamak dediğimiz ne varsa şu dünyada
Ellerimden çıkmadır hepsi;
Serpilip gelişen tohum,
Daha ilk nefesinde çığlık çığlığa bebek
Ellerimden çıkma
Ve ellerim
Bir dünya yaratmış kadar yorgundur şimdi.

Bir ırmak gibi avuçlarıma dökülürdü kanım
Bu yüzden yangınlıydı ellerim bir orman kadar
Ve ne vakit sıcaklanınca parmaklarım
Göğü çekiştirircesine koşardım, dostların arasına,
Yaşam avuçlarıma çizili sanırdım.

Ellerim; yoruldu tohumun solgun yeşilinden,
Büyüdükçe susmasından o çığlık çığlığa bebeklerin.
Soğumak üzereyken kavradı sevgilimi
Ve bıraktı gökyüzünü yerli yerine
Vakti gelince gitmelerin.

Ama inatçıydı cemre,
Düştü, suya ve toprağa,
Gökyüzü yıldızlandırdı kendisini.
Bebekler doğdu yine çığlık çığlığa,
Bir bir patladı tohumlar
Yaşam silinmezdi artık çizildimi avuçlara.

Ellerim,
Bir dünya yaratmış kadar yorgundur şimdi
Ve daha kaç dünya yaratır
Tutunca yangınlı bir eli.