Baba Şiiri - Ümit Uzunhasanoğlu

Karşıyaka ne çok esiyor,
Birbirine karışıyor,yağmur sesi,yaprak hışırtısı
Dallar birbirine vuruyor durmadan.
Sesler seni rahatsız ediyormu baba?

Öyle acele geldim işten çıkıp,
Bir demet kır çıçeği bile getiremedim,
Bir paket sigara..dokunur diye hep korktuğum sana.

Seni çok özledim baba..
Gülüşünü,sesini ve hatta nikotin kokan ellerini.
Sana söyleyemedim..bir kızım oldu..
Siyah kıvırcık saçlı,koca gözlü.
Sana gösteremedim,bekleyemedin
Elleri sana benziyor baba.

Karşıyaka çok soğuk,buza kesiyor insan.
Ama sen hiç üşümezdin
Yine üşümüyorsun değilmi baba.
Seni buraya benmi getirdim,kimlerle geldik.
Hiç hatırlamıyorum şimdi, kışmıydı, baharmıydı,üşüyormuyduk.

Koca bir yumru var boğazımda,
İçimde, asıl fırtına ve yağmur gözlerimde.
Bu taş..., üzerinde adın yazan.
Sen burada olamazsın,hemde yanımda
Çünkü sen,
Okuduğum ilk kitaptasın
Sevdiğim ilk çocukta,
Duyguyla yaptığım ilk davranışta,
İçten güldüğüm ilk kahkahada
ve akıttığım ilk gözyaşımdasın.

Seni çok özledim baba.
Uykuyu çok seversin biliyorum,
çayı birde sigarayı.
Ama bu çok uzun sürdü be baba.
Sen bu kadar sessiz kalamazdın.
Gerçekten öldünmü yoksa.

Bak..
Çocuk kahvaltılarımda sorduğun tüm soruları
biliyorum artık.
Kaç bakan var kabinede, kaç vekil,
Türev,integral ve soygazlar...
Ama..artık sormuyorsunki bana.

Ben, artık eve dönmeliyim.
Küçük kızım annesini bekliyordur,
Benim seni hep bekleyeceğim gibi..
Sen hala göremedin ama,
Gözleri sana benziyor baba.