Elleri Hüzün Kokan Çocuklar

Önümüzden akıp giden suydu zaman
Gözyaşlarımız kuyuya düşen çığlıktı duymadınız
Umutlarımızdı acıların koynundan henüz koparılan
Uzakların gölgesinde silinirdi yalnız akşamlarımız

Sonsuzluğa koşardı mavi renkli bulutlarımız
Karanlık sokaklarda üzgün ve tedirgin
Ay düşerken bağlara seher vakti hep dalgın
Yanık dağ türküleri geçerdi aklımızdan
Ak bacalara konan alaca kuşlar gibi gezgin
Kıraç ovalara terk edilen atları düşünürdük

Taze toprağından koparılan papatyalardık
Ve oyuncakları ansızın kucağından alınan
Yüzümüzde hiç kurumayan yağmur ıslaklığıyla
Küçük odaların soğuk duvarlarıyla uyurduk

Bakın işte yine daraldı yüreğimiz
Söyleyin çizmesin yüzümüzü kaderin dikenli teli
Gecikmiş trenlerin son yolcusuyduk biz
Anılarda kaldı eski evlerin gül bahçeleri...
Sevemedik yalnız oyunları, yine düşlerine dönen
Elleri hüzün kokan çocuklardık biz