Eller Yok... Şiiri - Orhan Polat

tutuşmuş yanıyor bahtı,
pencerelerin camları eriyor,
pembe pancurlardan alevler pembe...
duvarlar kararmış,
serpinti arıyor yangına,
yangın yanına....
kolaçan ediyor etrafı,
yeşili görüyor gözlerde...
dingini görüyor simada,
kendini görüyor baht,
bir adım uzağında....
telaşlanıp koşuşturuyor,
alelacele dört nala,
yanına tutkuyla...
tutkunun adı yok, manasıda....
özlem var sarılmasına,
sarılmasına zıttını istiyor,
yanındalık istiyor,
heyecanla ve arzuyla,
su gibi doyasıya...
uzatıyor eli, sarıyor sımsıkı;
kaybetme korkusuna karşı,
tutuyor bırakmıyor.
dokunuyor,
gözlerine uçarak yeşilliklere...
hissediyor,
yüzünü dudaklarını, gamzelerini, müjganlarıyla...
tutuyor ,
ellerini derinden ve samimice...
sonra açıyor gözlerini
bakıyor ellere,
eller yok....

(08/07/2000 17.50)