Eller Sarıyor B Şiiri - Mahir Çiçek

Sene kırk altı gençlik çağım
Evim viran oldu körlüktür bağım
Suçum ne idi ki benim Allahım
Kalbim yaralıdır içim yanıyor
Aldılar yarimi eller sarıyor

Önü çarşı sonu kuyu dileği
Genç kızlar giyer yünden yeleği
Yaradan mevla’nın sanki meleği
Baktıkça gözüne içim yanıyor
Kader böyle imiş eller kınıyor

Efkar sardı yine aldım kalemi
Dünür saldım anam ile halamı
Anası akrep babası kıraç yılanı
Vermediler ondan içim kanıyor
Kopardılar yari içim yanıyor

Çeşmeye gidiyor elinde kova
Zehir katsa içerim verdiği suya
Varsın öleyim uğruna aşk buya
Seveni bilmezler mi herkes biliyor
Elleri neyleyeyim içim yanıyor

Ağlayorum göz yaşlarım dinmiyor
Yanıyor içim kimseler bilmiyor
Ben vazgeçsemde gönül vazgeçmiyor
Ne çare derdim var bağrım yanıyor
Kime anlatsam derdimi kınıyor

Sarp kayaya yuva yapmış kekliğim
Yarim kurban olam nedir çektiğim
Yıllardır kapında boyun büktüğüm
Kalbimi yaraladın içim yanıyor
Derdimi söylesem eller kınıyor

Şu dünyada yüzüm gülmedi
Dertli şair muradına ermedi
Zalim baban fakir diye vermedi
Oku yüreğimde içim kanıyor
Sevdiğim yarimi eller sarıyor. 1946 Şair Mehmet Çiçek