Eller gider aya, biz hâlâ yaya

Baz istasyonlarının yerleşim yerlerinden kaldırılması konusunda toplumumuz hassasiyet gösterir. İktidar ise, bu istasyonların yerleşim yerlerinden kaldırılması konusunda duyarsızdır.
“Bu kadarı da olamaz” dedirten bir haber, konuyu yeniden gündeme getirdi.
Bir baz istasyonu Ankara’daki kanser hastanesinin karşısında 50 metre ötesinde sırıtıyor. Bırakın kanser tedavisi görenleri, kanser hastası olmayanları da tehdit etmeyi sürdürüyor bu aygıt.
Aynı haberden, iktidarın demirbaşlarından olan Ulaştırma Bakanı Binali Yılmaz’ın, “Baz istasyonlarının kanserle ilgisinin olduğu kanıtlanmış değil,” dediğini de öğreniyoruz.
Doktorlar prof.’lar “baz istasyonları kanser yapar,” diyor, hayatında bir hastanenin önünden geçmek dışında tıpla ilgisi olmayan bir bakan ise “yapmaz” diyor.
Haklı… Tıp doktorları tirenci bakandan iyi mi bilecek(!)
Sağ iktidarların en büyük zaafı, yetişkin uzman kimselere sahip olmayışıdır. O nedenle de her bakanlığa, konuyla uzaktan yakından ilgisi olmayan kişiler atanır.
A.K. Partisinin anası olan Selamet Partisinin iktidar olduğu dönemde de Yeni Mahalledeki bakkal dükkanının arkasında bulunan avluda tavukçuluk yapan bir şahıs bakan yapılmıştı.
Bu gibi durumlarda “ah milletim, vah yurdum! ” diye dövünmenin hiç gereği yok. Böyle partileri iktidara getiren milletlere böyle bakanlar çok bile.
Sağlık kimin umurunda?
Halkım kansere yakalanmış, kimin neyine?
Konuyu anımsatan özge olaylar geliyor akla.
Sovyetler döneminde Karadeniz’in karşı yakasında bir kentte, nükleer sızıntı saptanmıştı. Yakın uzak bütün dünya önlem yarışına girdi. Bu sızıntının sindiği topraklarda yetişen ürünler 100 yıl boyunca kansere neden olur deniliyordu.
Bizimkiler ise tam bir mizah konusu olarak “bizim ürünlerimizin zarar görmeyeceğini” halkımıza duyurmuş, tv’lerden halkımın gözüne baka baka “Bakın işte o çaydan içiyorum ben. Hani kanser? Kanser olsa bana bulaşır diye yalan söyleyebilmiştik.
Başka bir olay, başkentin suyunun zehirli olduğu saptanıyor. Başkan bir bardak suyu içerken “zehirliyse ben niçin ölmüyorum? ” diye gözlerimize bakarak gülümseyebilmişti.
Haksız da değiller hani. Biz Türk milletiyiz. Bize bir şey olmaz.
Bizde bu kafa varken, bir gün öyle bir şey değil, öyle çok şeyler olur ki…
Işıklar içinde yatası İhsani içlenerek söylerdi:
“Eller gider aya, biz hâlâ yaya…”
Uyduların uzayda fink attığı çağda, insanları kanser yapan baz istasyonlarına mahkûmuz biz hâlâ. Ne acı!