Elizabethin Günlüğü Şiiri - Veysi Çakır

Spermlerimle gözümü okşuyorum ve dolu yağıyor gözlerim.
Bilmem kaç milyon tane evladımı öldürdüm ben.
Daha doğmadan ve yeşermeden elleri.
Anlıgın yarım yamalak ipe de sapa da gelmez neşesi.
Kaç milyon tane baba sesi söndü.
Ellerimin arasında.
Ve ihtimalleri vardı en azından birinin kesinliği.
Ne ihtimali bıraktım nede kesinliği.
Öldürdüm daha doğmamış arayış içine girip kardeşini öldürecek çocuklarımı.
Hangisi daha zor bilemem.
Ama en zoru dokuz aydan sonra bir ömür yaşamak olsa gerek ve şarttır.
Doğaya aykırılığımız vardır elbet olmasa düşünmenin var olmanın düşünüyorum öyle ise var olmanın var mi bir anlamı.
Işte dili kullanıp sokmuş bizi çemberine ve son söz gelir perde kapanır hayat sahnesinde.
Olmak yada olmamak