Toprağımın toprağısın,
Ve toprağımdaki topraksın,
Ah, dünyaya gelir gelmez ölen çocuk,
Ölümümde ölensin!
Öyle çaba göstersen de, bilmeden nefesi,
Ve içimde yaşarken çarpan yüreğin durmuştu
Yaşamak için benden ayrıldığında.
Pekâlâ, çocuğum. Değil mi ki hiç gitmeyeceksin
Okul günleriyle başlayan o uzun, upuzun yoldan,
Çarpık harflerin üstüne düşen gözyaşları altında
Belirsizleşir küçük parmakların.
Ve ilk yara, küçük bir arkadaşın
Bıraktığında seni başkası yüzünden;
Ve hastalık, ve yatağa düşmüşken korkunun yüzü;
Babanın ya da annenin ölümü;
Ya da onları utandırmak, ya da sefalet;
Okul bitiminde genç kızlık üzüntüleri;
Ve kör içgüdü hazırlar içkini
Aşkın kabında, zehirli olduğunu bilsen bile;
Kime gülümseyecek o çiçek yüzün?
Çiçekçiye mi, iradesiz birine mi? Hangi kanın çığlığı sana doğru? –
Saf ya da aptal, fark etmez,
Kandır çağıran kanımızı,
Ve senin çocukların – ah, ne bekler orada?
Ve hangi üzüntülerin? Ah çocuk! Çocuğum!
Ölüm daha iyidir hayattan!
Edgar Lee Masters (1869-1950)
(“Spoon River Anthology”den, 1915)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 9.6.2007 00:55:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Elizabeth Childers by Edgar Lee Masters Dust of my dust, And dust with my dust, O, child who died as you entered the world, Dead with my death! Not knowing breath, though you tried so hard, With a heart that beat when you lived with me, And stopped when you left me for Life. It is well, my child. For you never traveled The long, long way that begins with school days, When little fingers blur under the tears That fall on the crooked letters. And the earliest wound, when a little mate Leaves you alone for another; And sickness, and the face of Fear by the bed; The death of a father or mother; Or shame for them, or poverty; The maiden sorrow of school days ended; And eyeless Nature that makes you drink From the cup of Love, though you know it's poisoned; To whom would your flower-face have been lifted? Botanist, weakling? Cry of what blood to yours? - Pure or fool, for it makes no matter, It's blood that calls to our blood. And then your children-oh, what might they be? And what your sorrows? Child! Child! Death is better than Life!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!