Yazmayalı çok olmuş seni.
Artık tarifi olmayan, henüz dillere düşmeyen kelimeler eşliğinde yürüyorum.
İçimde senden kalan kolonlar, üzerlerinde figürlerin, bir tek sen ayakta tutuyorsun beni.
Bazen sakin, bazen sinirliyim.
Bazen aklım başımda, bazen ulaşamayacağım yaylalara dalıp gidiyorum.
İnanmayacaksın ama mango ağaçlarından ardıç topluyorum.
Arada bir silkeleniyorum, dallarımdan
Uslansana, acım benim, dinlenip dursana artık.
Akşam gelse derdin hep; geldi bile Akşam; bak, işte:
Bütün kenti kapkara örtüsüyle sarar karanlık,
Kimine kaygı salmış, kimineyse mut getirmiş de.
Ölümlü kalabalık, dışardaki pis kalabalık
Devamını Oku
Akşam gelse derdin hep; geldi bile Akşam; bak, işte:
Bütün kenti kapkara örtüsüyle sarar karanlık,
Kimine kaygı salmış, kimineyse mut getirmiş de.
Ölümlü kalabalık, dışardaki pis kalabalık
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta