Elinin Değdiği Saksılar Bir Daha Kurumadı

Yazmayalı çok olmuş seni.
Artık tarifi olmayan, henüz dillere düşmeyen kelimeler eşliğinde yürüyorum.
İçimde senden kalan kolonlar, üzerlerinde figürlerin, bir tek sen ayakta tutuyorsun beni.
Bazen sakin, bazen sinirliyim.
Bazen aklım başımda, bazen ulaşamayacağım yaylalara dalıp gidiyorum.
İnanmayacaksın ama mango ağaçlarından ardıç topluyorum.
Arada bir silkeleniyorum, dallarımdan
kahkahaların dökülüyor; kapanan gözlerini görüyorum.
Her gün kokunu demliyorum, sabahları
yüzümde yastık izleri, odamın kireçlerinde kırmızımsı rujun; bir ton daha koyu uyanıyorum.
Sonra rengarenk bülbülleri uyandırıp onlara
martılardan masallar anlatıyorum.
Her seferinde dilim sürçüyor, senden bahsediyorum.
Her kelimem sen, her yanım sen, her anım; sen.
Nasıl anlatayım?
Elinin değdiği saksılar bir daha kurumadı…