Eline Düştüm Şiiri - İdris Nebi Karakuş 2

ELİNE DÜŞTÜM

Katlime fermanı veren sultanım
Ey afet-i meral, eline düştüm.
Malûm olsun sana canım cananım
Yandım ateşinde külüne düştüm.

Bağladım gönlümü zülfün teline
Kapıldım sevdanın gümrah seline
Bir serap misali hep hayaline
Dala dala aşkın çölüne düştüm.

Boynum kıldan ince çıkan fermana
Sözüm kâr etmedi kaşı kemana
Söyledi sırrımı dosta, düşmana
Yazık, el âlemin diline düştüm.

Gönül sarayını sırça bulduğum;
Kapısında kırk yıl zebun olduğum;
Hasretiyle sararıp da solduğum…
Baharda açmayan gülüne düştüm.

Yalvardım yakardım etme eyleme
Seni sevdiğimi yad’a söyleme
Anlatsam derdimi sığmaz kaleme
Ferhat’ın, Kerem’in haline düştüm.

Naçar kaldım, çaresizim, zordayım
Mansur gibi çekilmişim dardayım
Kara kışta yağmurdayım, kardayım
Tutuldum tipine doluna düştüm.

Sanki sam yelisin kuruttun bağım
Kırıldı ağacım, dalım, budağım
Devrildi fidanım, koptu yaprağım
Deli deli esen yeline düştüm.

Anlatamaz hece, yetmez kelime
Kahırlı sözler hep gelir dilime
Merhamet etmedin garip halime
Kırık sazın kopuk teline düştüm

Ben sana mahkûmum ben sana vurgun
Ayağına türap, yolunda yorgun
Umudum kahırlı yüreğim durgun
Gönlümün çağlayan seline düştüm

Gönül kapısını kitleyen zalim
Kastettin canıma, perişan halim
Kalmadı takatim, yoktur mecalim
Yoruldum vallahi yoluna düştüm.

İdris Karakuş’um yar vurdu beni
Aşkın ateşinde kavurdu beni
Tuttu kanadımdan savurdu beni
Diyar-ı gurbetin iline düştüm.