Elinde Söz Verilmiş Çiçek Taşıyan Kadın

ELİNDE SÖZ VERİLMİŞ ÇİÇEK TAŞIYAN KADIN

Kırmızı bir gülün, bir başka gülün kırmızısını kıskanması gibidir
hüzün getiren günlerimin arka arkaya ışıklarını geçirmesi camlardan
Dokunulmadık ve o kadar kırılgan

Pazartesiden pazara, her sabah ve her akşam baktıkça gözlerimi kamaştıran
bir kadın geçer sokaktan.
Elinde geçmiş zamanlardan kalma söz verilmiş çiçek

Bir rüzgar esmesin, uzun siyah saçları dalgalanır. Uzatır elini, düzeltir saçlarını
Bir rüzgar esmesin, uzun siyah eteği uçuşur. Utanır, tutar eteğini

Uykusuz gecelerden kalma yorgunluktan olmalı
parkın en uzak köşesindeki yağmur ıslağı banklardan birine bırakıyor kendini

Aynı parka gider, yanına otururum. Bunu bilmiyor
En saklı yeri gözleri. Baktıkça konuşan, konuşur gibi bakan kadının gözlerine bakarım
Beni görmüyor. Dudaklarında bir yarım tebessüm, belli belirsiz.
Sonra ince uzun parmaklı ellerini tutarım. Hissetmiyor
Fark etmiyor bile ona dokunduğumu. Tam saçlarını koklayacağım, ayağa kalkıyor
Parkın en uzak köşesindeki yağmur ıslağı bankında bırakıp beni, gidiyor

Gidiyor. Elinde geçmiş zamanlardan kalma söz verilmiş çiçek taşıyan kadın.
Gidiyor. Bir başka zaman aynı sokaktan geçip, aynı parka yeniden gelmek için
Yürüyor. Pazartesiden pazara, her sabah ve her akşam

Siyahlar giymiş, uzun siyah saçlı kadın çiçek kokuyor, gül kokuyor
Kadının kokusu kadın(lık) kokuyor, kadın kadın(ca) kokuyor