Elime Düşenler Şiiri - Cemil Çelik

Bir gülüşün dalgası yanağına değdi
Rüzgâr saçlarında eğrildi
Başım yandı, adeta kavruldu
Sandım çöl ortası burası
Bir yalnızlık düştü elime.

Kendi derdine aldırmaz
Kurt yavrusuna aç olsa bile saldırmaz
Kırık testisi asla su doldurmaz
Sandım mücadele meydanı burası
Bir yarım elma düştü elime.

Küs herkes sessiz bir kalabalıkta
Parmakları gözlerine perde suratlar
Ağlamaktan mor dudaklar
Sandım mahşerdir burası
Bir ıslak mendil düştü elime.

Beledi bir ana çocuğunu
Toprağından günahları eledi
Koyun gibi yavrusuna meledi
Sandım bozkır merasıdır burası
Bir kuru değnek düştü elime.

Eğirdim ipini dünyanın
Kışını tenime giydirdim
Kısır koyunlardan süt sağdırdım
Sandım baki hayat burası
Bir sürü sorun düştü elime.