Elimde Yazmayır Kalem Şiiri - Seyraqif C ...

Bu akşam elimde yazmayır kalem,
Bilmirim haradan, neden başlayım.
Fırlanır kafamda büyük bir alem,
Fikrimi ha yana, hara tuşlayım.

Uçur hayallarım yüce göglerde,
Aşır fezaları teyyareler tek.
Ağılım, zehinim, düşüncelerde,
Dolaşır dünyanı seyyareler tek.

Nedense elimde kalem dayanıb,
Görürüm dünyanı ak kağız kimi.
İdrakım zamandan evvel oyanıb,
Sanmıram özümü ben yalkız kimi.

Kim yazır, ne yazır? – Düşündükce ben,
Ruhumun ezabı durmadan artır.
Savadsız deyilim, bilirim neden,
Dünya bu duruma, meqama çatır.

Herden hayallarım kabusa dönür,
Hökm eden dünyanı devirmek için.
Harada zülmet var, oraya enir,
Eyrini düzüne çevirmek için.

Benim akidemin fikir karvanı,
Bir sivri ok kimi sıyrılır kından.
Keçir mekanları, ötür zamanı,
Akiller bir fayda götürsün ondan.

Kalemde donubdur, ben de donmuşam,
Fikirler, hayallar çuğlayır beni.
Bu derdli dünyanı bir ben kanmışam?
Dünyanın özü de ağlayır beni.

Öyrendim dünyanın felsefesini,
Fikirler ayrılıb, yollar ayrılıb.
Dikkatla dinledim ezan sesini,
Ondan da ne kadar kollar ayrılıb.

Dünyanı yaradan bir Allah ise?
Bes niye bu kadar dinler yaranıb?
İnsanlar bölünüb yaxşıya, pise,(kötü)
Melekler, şaytanlar, cinler yaranıb?

İdraka sığmayır kos-koca dünya,
Bilinmir durumu, ne de gerdişi.
Kim qavraya, kim anlaya, kim duya,
Ezelden bileymiş dünyanın işi.

Bir baxaq dünyanın felsefesine,
İnsan varlığını derk eden andan.
Uymuşdur göglerden gelen sesine,
Bin yıllar keçsede yok fayda ondan.

İnsan düsüncesi, insan zekası,
Yaratdı dünyanın felsefesini.
Her talimin koyuldu bir esası,
Onlar da gördüler vazifasını.