Elimde Siyah Bir Şal Kalıyor Ardından

Solgun akşamların ayazında
Kalabalık şehrin en kalabalığında
Yalnızım ben...
Üstüme üstüme geliyor yaşam
Çığlık çığlığa bağırıyor gök kubbe
Ve yer kayıyor ayaklarımın altından...

Yaşanmıyor kahrolası akşamlar,
Koyulaşan gecenin karanlığında
Onca açtığın yara kabuk bağladığında
Unutuyorum ettiğin kötülükleri
yüreğime açtığın oyuklardan
sessizce giriyorum içeri...
derinlere en derinlere iniyorum....
öyle karanlık öyle ürkütücü bir sessizlik
dönülmesi zor bir sensizlikte
kayboluyorum...

örümcek ağları sarkıyor bir yandan
bir yanda buzul çağını hatırlatan
sarkıtlar tutunmuş damarlarıma
donmuş kalmış göz yaşlarım,
kendi ayazında....
bir ateş yakıyorum gözlerinden
sönüyorlar az sonra...
unutmuşum rengini gözlerinin,
bir ateş daha yakıyorum öpüşlerinden
biraz olsun ısınıyorum...
az sonra sönüyor, üşüyorum işte yine
son bir ateş daha yakıyorum ihanetlerinden, yalanlarından
alevler sarıyor, boyunu aşar görsen, boyumu aşıyor
alevler
koyu bir grilik kaplıyor sonra ansızın, boğucu bir kara duman
siyah bir şal gibi sarıyor yokluğun
ağlayamıyorum....
Sessizce çıkıyorum yüreğime açtığın oyuklardan
Sessizliğinde gecenin
Sessizce boğuluyorum...
Elimde siyah bir şal kalıyor ardından...
Uyanıyorum...