Elimde Fırça; Dilimde şiir

Siyahı beyazlaştıran ne varsa kalbe sükût!
Sahi nedir mutluluk? Yıldızlara dönmüş gözlerde mi saklı, ilk defa “anne” diyen bir bebeğin dudaklarında mı? Sevdiğinden aldığın iki güzel cümleye mi sığdırırsın mutluluğu; yoksa kocaman bir bukete mi? Bir yudum su, bir bakış, bir güçtür aslında ayakta durabilmek adına. Ağaçtan düşen bir yaprağın tenine dokunması, okşaması rüzgârın saçlarını kimi zaman... Mutluluk; çiseleyen yağmurla danstır. Sevgiyle, sevgiliyle, dostla tamamlanan; paylaştıkça çoğalan…
Kuşlar uçuyor, deniz coşkun, elimde fırça, dilimde şiir; huzurun öteki adı.
Eşsiz nağmeler dökülürken dudaklarımdan, zihnimde beliren görüntüdür duâm. Sevgiliye şükürdür mutluluk. Kimine göre yalnızlık kimine ise kalabalık. Sahi nedir gerçek mutluluk? Güzel olan ne varsa mutluluktur aslında. Sudur, çiçeğin mutluluğu. Yağmurdur, denizin huzuru. Çoğu zaman yalnızlıkta ararız gerçek huzuru, oysa kalabalıkların arasında çoğalan mutluluğun kardeşidir huzur. Ne var ki görmek için bakmak gerekir ve şükür görebilmenin hazzıyla güzeldir.
Karanlığı seviyorum yıldızlar varsa, yıldızları seviyorum ay yanı başındaysa… Sonra güneş şahit duama, huzur doluyum anlasana. Unuttuğum bir anı hatırlıyorsam hülyalarla, gün batımı eşlik ediyorsa beş çayıma; satırlar yoldaşım, renkler arkadaşımsa, uyandı huzur mutluluğun ardında. Kapanmaz avuç içim, şükrüm Yaradan'a.
Bir annenin kucağı huzurun adı, babanın duası şükrün soyadı…
Ey Sevgili! Senle doluyum.
Varlığım, sana olan sevdam. Nefsedir duam.
Ey Benliğim! Şiir yudumla.
Kalbim anne karnı, hayatım baba duası. Sen neredeysen mutluluk orada, kiminleysen mutluluk onunla…
Yasemin ÇELEBİ