Elim Denen Yalnızlık Şiiri - Fahri Bulut

ELİM DENEN YALNIZLIK
Çekemez oldum gayrı, anadan cahil, cehli,
Azaldı insanların, kâmil olan Behlül-i
Tükeniyor dostlarım, çok iyi insan nesli,
Ne dert bölüşen kaldı, ne de bir sohbet ehli,
Canıma tak ediyor, zulüm denen yalnızlık.

Düşman gibi bakıyor, görün insan insana,
Her güne kıyanlar var, yazık binlerce cana,
Babalar kara yasta, durmadan ağlar ana,
Ne dert bölüşen kaldı, ne de bir sohbet ehli,
Canıma tak ediyor, elim denen yalnızlık.

Zamane Yezitleri, paraya tapar oldu,
Tüm mevki, makamları torpille kapar oldu,
Kalleşler kardeşleri, çıkara satar oldu,
Ne dert bölüşen kaldı, ne de bir sohbet ehli,
Canıma tak ediyor, zulüm denen yalnızlık.

Rızazade, Behlülce yaşam zora giriyor,
Yobaz örümcek gibi, hep karanlık örüyor,
Namuslu insanları, namussuzlar yeriyor,
Ne dert bölüşen kaldı, ne de bir sohbet ehli,
Canıma tak ediyor, elim denen yalnızlık.
03.08.2023
Fahri Bulut Rızazade