Elife Şiiri - Cuma Ali Çetin

Neşeli, sevinçli küçük bebektin...
Yanaklarınsa al al'dı Elife.
Gül, çiçek içinde şen kelebektin...
Yediğin şekerdi, baldı Elife.

Şen, şakrak yaşarken güzel şirine,
Büyüdün verdiler seni birine,
Çevirdi ömrünü onlar irine...
Kederler kapını çaldı Elife.

Yuva kurmak için ever diyerek,
Ana beni bunla ever diyerek,
Beni ömür boyu sever diyerek...
Tuttuğun çürük bir dal'dı Elife.

Eşi olan zalim kabadan kaba !
Sap gibi savurdu bu kırık yaba !
Ölünce taksici olan has baba...
Hüzünle hayale daldı Elife.

Güvendiği kullar dikenli kökmüş !
İpek saçındaki örgüyü sökmüş !
Acıdan, kederden yaşlanıp çökmüş...
Dedim bu nasıl bir haldı Elife.

Çektiği çileler bağrını deldi.
Gülecek gözlerden boşalan seldi.
Mutluluk yerine ayrılık geldi...
Ellerin koynunda kaldı Elife.

Dikenli yollarda yürüdü gitti !
Üstünü elemler bürüdü gitti !
Elmastı toprakta çürüdü gitti...
Bıraktı kendini saldı Elife.

Cumali der sana kader onmadı !
Yürek buz tutsa da her şey donmadı !
Hak ettiği yere asla konmadı...
Altın sırma ipek şaldı Elife.